Biuro prasowe

by Joanna Adamiak

Rodzinny luty. Tłusty Czwartek i Walentynki z dziećmi

Luty zawsze obfi­tu­je w róż­ne­go rodza­ju atrak­cje. Na tape­cie w pierw­szej kolej­no­ści jest Tłusty Czwartek, a kil­ka dni po nim obcho­dzi­my Walentynki. Z pozo­ru może się wyda­wać, zwłasz­cza gdy przyj­rzy­my się sta­ty­sty­kom zwią­za­nym z epi­de­mią oty­ło­ści czy też odset­kiem ludzi (rów­nież dzie­ci) samot­nych, że oba te dni lepiej omi­jać sze­ro­kim łukiem… Z jed­nej stro­ny posta­ra­my się je nie­co odcza­ro­wać, a z dru­giej zasta­no­wi­my się, czy moż­na je spę­dzać rodzin­nie i weso­ło, a nie tyl­ko w odosob­nie­niu zaja­dać pącz­ki z wyrzu­ta­mi sumie­nia czy też zosta­wić dzie­ci w domu z bab­cią i uciec na rand­kę z mężem. Poszukajmy zatem razem nowych rozwiązań!

W mediach domi­nu­je zwy­kle nar­ra­cje dys­kre­dy­tu­ją­ca rodzin­ne spę­dza­nie pew­nych świąt. Jest to zapew­ne jesz­cze pokło­sie prze­ko­na­nia panu­ją­ce­go za cza­sów komu­ny i przez wie­le wie­ków wcze­śniej, że „dzie­ci powin­no się widzieć, a nie sły­szeć”. Tymczasem zdo­by­wa­ją­cy coraz więk­sze gro­no zwo­len­ni­ków trend rodzi­ciel­stwa bli­sko­ści spra­wia, że sama decy­zja, czy być rodzi­cem, czy nie, coraz czę­ściej jest wybo­rem świa­do­mym i grun­tow­nie prze­my­śla­nym. Jednocześnie zatem coraz gło­śniej mówi się o tym, że dzie­ci z natu­ry swej nie są prze­szko­dą w życiu, a raczej peł­nią rolę naszych towa­rzy­szy, któ­rzy w niczym nie muszą naszej codzien­no­ści ogra­ni­czać, a wręcz mogą sta­no­wić jej uroz­ma­ice­nie i wpro­wa­dzić do życia nie tyl­ko nową ener­gię, ale i wska­zać kie­ru­nek oraz pod­su­wać sys­tem war­to­ści i celo­wość, któ­re poma­ga­ją nada­wać ruty­nie każ­de­go dnia zupeł­nie nowe­go i cie­ka­we­go kolorytu.

Przestawienie się na takie podej­ście bar­dzo poma­ga poczuć się dobrze we wła­snym rodzi­ciel­stwie jako czymś sta­łym i przy­jem­nym, a nie jedy­nie czymś peł­nią­cym rolę „zła koniecz­ne­go”, zwłasz­cza przez pierw­szych osiem­na­ście lat życia dziec­ka do momen­tu jego usa­mo­dziel­nie­nia. Uświadomienie sobie, że z dzieć­mi moż­na rów­nie cie­ka­wie spę­dzać czas, co z doro­sły­mi, a tak­że wdro­że­nie w życie kil­ku pomy­słów na ten wspól­ny czas, spra­wią, że szyb­ko prze­sta­nie­my postrze­gać świę­ta róż­ne­go rodza­ju jako oka­zję do uciecz­ki z domu… – mówi Ciocia Tunia, artyst­ka pio­sen­ki dzie­cię­cej i mama dwój­ki dzieci.

Tłusty Czwartek – pącz­ki jedzo­ne w ukryciu…

Czy rze­czy­wi­ście powin­ni­śmy odma­wiać dzie­ciom sło­dy­czy w Tłusty Czwartek? Z jed­nej stro­ny oczy­wi­ste jest, że całe zachod­nie spo­łe­czeń­stwo od lat zma­ga się z epi­de­mią oty­ło­ści, rów­nież wśród dzie­ci. Z dru­giej stro­ny samej oty­ło­ści win­ne są rów­nież nie­pra­wi­dło­we nawy­ki żywie­nio­we, do któ­rych two­rze­nia przy­czy­nia się mię­dzy inny­mi two­rze­nie sztucz­nych zaka­zów na pew­ne gru­py żyw­no­ści czy jedze­nie pącz­ków w ukry­ciu, gdy dzie­ci pój­dą spać – o czym dzie­ci zwy­kle w koń­cu i tak się dowia­du­ją i nabie­ra­ją na zaka­za­ne pro­duk­ty coraz więk­sze­go apetytu.

Oczywiście sta­raj­my się koniecz­nie na co dzień poda­wać naszym dzie­ciom jak naj­lep­sze odżyw­czo posił­ki i uni­kaj­my cukru, nie­zdro­wych tłusz­czów i innych skład­ni­ków die­ty zachod­niej, któ­rych die­te­ty­cy uni­kać nam dora­dza­ją. Ale jed­no­cze­śnie nie licz­my na to, że nasze dziec­ko, idąc do szko­ły czy do przed­szko­la nie będzie mia­ło z taki­mi pro­duk­ta­mi nigdy do czy­nie­nia – mówi Ciocia Tunia.

Dlatego wła­śnie war­to od cza­su do cza­su po pro­stu odpu­ścić – bez budo­wa­nia jed­no­cze­śnie wokół takiej sytu­acji nie­po­trzeb­nej otocz­ki stre­su czy groź­by utra­ty zdro­wia z powo­du pącz­ka. Swobodne podej­ście na zasa­dzie oka­zyj­ne­go zje­dze­nia tego, co nie­ko­niecz­nie uzna­wa­ne jest za zdro­we, zasy­gna­li­zu­je naszym dzie­ciom, że nie jest to dobry wybór żywie­nio­wy, ale jed­no­cze­śnie nie zbu­du­je wokół nie­go kuszą­cej tajem­ni­cy w myśl zasa­dy, że to, co zaka­za­ne, sma­ku­je naj­le­piej. A wie­my prze­cież, że stąd już tyl­ko mały krok do nie­po­trzeb­ne­go obja­da­nia się.

Warto wpa­jać dzie­ciom zdro­we nawy­ki żywie­nio­we, a jesz­cze waż­niej­sze jest, aby wie­dzia­ły, że naj­zdrow­szą reak­cją na zje­dze­nie cze­goś bar­dzo kalo­rycz­ne­go czy nie­zdro­we­go jest RUCH! – mówi Ciocia Tunia. – Dlatego wła­śnie razem z mężem w takie dni jak Tłusty Czwartek szcze­gól­nie dba­my o rodzin­ne aktyw­no­ści na świe­żym powie­trzu. Często też tań­czy­my, ska­cze­my, bie­ga­my i robi­my wszyst­ko to, co dzie­cia­kom spra­wia naj­więk­szą fraj­dę. Oczywiście razem z nimi. Nigdy nie obser­wu­je­my ich bier­nie z boku. A zatem daje­my przy­kład, co samo w sobie jest naj­lep­szym dla nich wzor­cem do naśladowania.

Walentynki tyl­ko dla dorosłych

Drugim cie­szą­cym się ogrom­ną popu­lar­no­ścią świę­tem w lutym są Walentynki. Niesłusznie się utar­ło, że w Walentynki mamy jedy­ną dobrą oka­zję do tego, aby wyjść z domu, a dzie­ci zosta­wić pod opie­ką bab­ci czy cio­ci. Oczywiście war­to dbać o prze­strzeń intym­ną w rela­cji part­ner­skiej czy mał­żeń­skiej i od cza­su do cza­su zna­leźć tro­chę cza­su na rand­ki i wspól­ne wyj­ścia. Walentynki jed­nak to rów­nież dobra oka­zja, aby wpo­ić dzie­ciom wła­ści­we wzor­ce, nauczyć oka­zy­wa­nia emo­cji, poka­zać na wła­snym przy­kła­dzie dobrze funk­cjo­nu­ją­cy zwią­zek, ale i oka­zać miłość rów­nież dzieciom.

Taką mamy w domu tra­dy­cję, że nie szczę­dzi­my sobie czu­łych słów i dowo­dów miło­ści na co dzień. Walentynki jed­nak to taki napraw­dę faj­ny dzień, któ­ry moż­na potrak­to­wać jako pre­tekst do wspól­nej zaba­wy – mówi Ciocia Tunia. – Moje dzie­ci uwiel­bia­ją przy­go­to­wy­wać laur­ki tego dnia czy śpie­wać wspól­nie pio­sen­ki, któ­rych głów­nym prze­ka­zem jest po pro­stu „kocham Cię”. Uwielbiamy rów­nież spę­dzić ten dzień w cie­płej rodzin­nej atmos­fe­rze. A o czas na rand­ki sam na sam dba­my z mężem na co dzień, nie tyl­ko w Walentynki.

Może zatem war­to dla odmia­ny potrak­to­wać Walentynki nie tyl­ko jako świę­to miło­ści męż­czy­zny i kobie­ty, ale pod­dać ten dzień uni­wer­sa­li­za­cji i włą­czyć do świę­to­wa­nia rów­nież wła­sne dzieci?

Ciocia Tunia (Marta Świątek-Stanienda) – uwiel­bia dzie­ci i to dla nich two­rzy i dzia­ła. Z wykształ­ce­nia muzycz­ka, woka­list­ka i aktor­ka scen muzycz­nych, pry­wat­nie przede wszyst­kim szczę­śli­wa mama dwój­ki brzdą­ców. Od naj­młod­szych lat zwią­za­na z trze­ma pasja­mi swo­je­go życia: muzy­ką, śpie­wem i tań­cem, któ­re uda­ło jej się połą­czyć, wystę­pu­jąc w spek­ta­klach na sce­nach teatrów muzycz­nych w całej Polsce.

Jedną z naj­waż­niej­szych jej ini­cja­tyw jest pro­jekt muzycz­ny „Ciocia Tunia” z reper­tu­arem skie­ro­wa­nym do naj­młod­szej publicz­no­ści. Jest rów­nież wykwa­li­fi­ko­wa­ną ani­ma­tor­ką cza­su wol­ne­go oraz instruk­tor­ką zum­by. Szerokie zain­te­re­so­wa­nia oraz sze­reg róż­no­rod­nych umie­jęt­no­ści pozwo­li­ły jej na stwo­rze­nie wyjąt­ko­we­go autor­skie­go sty­lu i pro­gra­mu, dzię­ki któ­rym potra­fi zak­ty­wi­zo­wać do nauki i zaba­wy abso­lut­nie każ­de­go małe­go nicponia.

by Joanna Adamiak

Ogólnopolska diagnoza usług społecznych wskazuje na olbrzymie zapotrzebowanie na usługi wsparcia dla seniorów

Osoby star­sze (60+) sta­no­wią obec­nie ponad 1/4 popu­la­cji w kra­ju. W per­spek­ty­wie dwóch dekad może to być 40% ogółu mieszkańców. Usługi spo­łecz­ne dla senio­rów w ostat­niej deka­dzie znacz­nie się roz­wi­nę­ły, ale nadal jest ich za mało. „Ogólnopolska dia­gno­za dein­sty­tu­cjo­na­li­za­cji usług spo­łecz­nych” wska­zu­je, że brak przede wszyst­kim usług opie­kuń­czych: pomo­cy w sprzą­ta­niu, pra­niu, przy­go­to­wy­wa­niu posił­ków. Dotkliwy jest
dla senio­rów pro­blem samot­no­ści i cyfro­we­go wykluczenia. 

„Ogólnopolska dia­gno­za…”  jest naj­więk­szą prze­pro­wa­dzo­ną do tej pory dia­gno­zą usług śro­do­wi­sko­wych oraz dia­gno­zą przy­go­to­wa­nia do dein­sty­tu­cjo­na­li­za­cji. Została wyko­na­nia na zle­ce­nie Regionalnych Ośrodków Polityki Społecznej przez liczą­cy pra­wie 40 osób zespół badaw­czy koor­dy­no­wa­ny przez Uczelnię Korczaka w Warszawie, we współ­pra­cy z fir­mą badaw­czą PBS. Opracowanie zosta­ło udo­stęp­nio­ne na stronie:

www.uczelniakorczaka.pl/raport-deinstytucjonalizacja.

Seniorzy potrze­bu­ją więk­szej licz­by usług w środowisku

Usługi spo­łecz­ne i śro­do­wi­sko­we w Polsce inten­syw­nie się roz­wi­ja­ją, rów­nież ze względu
na pro­ces dein­sty­tu­cjo­na­li­za­cji oraz rosną­ce potrze­by w zakre­sie opie­ki nad oso­ba­mi starszymi
i nie­sa­mo­dziel­ny­mi. 82% ogó­łu bada­nych odbior­ców usług spo­łecz­nych uwa­ża jednak,
że potrze­ba więk­szej licz­by usług w śro­do­wi­sku. 90% ankie­to­wa­nych w „Diagnozie…”  senio­rów chcia­ło­by jak naj­dłu­żej pozo­stać w domu – a do tego potrze­bu­je wspar­cia w miej­scu zamiesz­ka­nia. Zarazem wie­lu z nich nie może liczyć na takie wspar­cie. 54% bada­nych uwa­ża, że rodzi­ny zanie­dbu­ją obec­nie opie­kę nad oso­ba­mi starszymi.

Rodziny naj­czę­ściej wspie­ra­ją oso­by star­sze w pro­stych zada­niach: robie­niu zaku­pów (46%), zawo­że­niu w róż­ne miej­sca (44%), pomo­cy w spra­wach urzę­do­wych (43%). Znacznie mniej­sze jest wspar­cie w czyn­no­ściach nie­zbęd­nych, gdy bra­ku­je samo­dziel­no­ści – przy­go­to­wy­wa­niu posił­ków (16%), wyku­pie leków i ich poda­wa­niu (15%), czyn­no­ściach higie­nicz­nych (9%).

„Diagnoza…” wyka­za­ła, że 30% osób, któ­re dziś prze­by­wa­ją w domach pomo­cy spo­łecz­nej mogła­by pozo­stać w śro­do­wi­sku, gdy­by otrzy­ma­ła wspar­cie w posta­ci usług śro­do­wi­sko­wych. – Co trze­cia oso­ba, któ­ra prze­by­wa dziś w DPS wola­ła­by miesz­kać w domu
i mieć wspar­cie w śro­do­wi­sku. Osoby te mogły­by cie­szyć się dobrej jako­ści życiem w swo­im śro­do­wi­sku. Ten wynik bada­nia poka­zu­je, jak wie­le mógł­by zmie­nić roz­wój usług śro­do­wi­sko­wych – mówi Adam Szponka, Przewodniczący Konwentu Regionalnych Ośrodków Polityki Społecznej, zle­ce­nio­daw­ca badania.

Według osób star­szych, któ­re pozo­sta­ją w domach, naj­bar­dziej potrzeb­ne jest wsparcie
w zała­twia­niu spraw urzę­do­wych (38% wska­zań), wspar­cie w samot­no­ści i złym nastro­ju (37%), pomoc w robie­niu zaku­pów (30%), udział w wyda­rze­niach kul­tu­ral­nych i spo­tka­niach (29%) oraz zapew­nie­nie kon­tak­tu z oto­cze­niem (27%). Wyniki te wska­zu­ją, jak istot­ne jest
dla osób star­szych, któ­re zacho­wu­ją samo­dziel­ność towa­rzy­stwo i kon­tak­ty międzyludzkie.

W tym kon­tek­ście waż­nym pro­ble­mem jest „błęd­ne koło cyfro­we­go wykluczenia”.
Tylko 30% bada­nych senio­rów korzy­sta z Internetu czy smar­fo­na, 11% – z e‑konsultacji
z leka­rzem. Ale cyfro­we wyklu­cze­nie doty­czy też pra­cow­ni­ków insty­tu­cji. Zaledwie 19% z nich ma wie­dzę i doświad­cze­nie w korzy­sta­niu z e‑usług.

Instytucje są goto­we, by dostar­czać wię­cej usług 

Po stro­nie insty­tu­cji spo­łecz­nych jest duża goto­wość świad­cze­nia usług w środowisku,
ale potrze­bu­ją one więk­szej wie­dzy, jak to robić – tak wska­za­ło 82% ankie­to­wa­nych pra­cow­ni­ków pla­có­wek wspar­cia. Problemem jest rów­nież, że tyl­ko 40% bada­nych ana­li­zu­je potrze­by klien­tów w lokal­nych społecznościach.

Ale pla­ców­ki – sta­cjo­nar­ne, czy­li domy pomo­cy spo­łecz­nej oraz śro­do­wi­sko­we, np. domy dzien­ne­go wspar­cia – mogą w cią­gu naj­bliż­szych kil­ku­na­stu mie­się­cy znacz­nie zwięk­szyć podaż usług spo­łecz­nych. Są do tego przy­go­to­wa­ne, o ile znaj­dą się środ­ki i kadry, sek­tor pomo­cy spo­łecz­nej nale­ży dziś bowiem do naj­go­rzej wyna­gra­dza­nych. Placówki naj­szyb­ciej mogły­by roz­wi­nąć się usłu­gi wspar­cia w gospo­dar­stwie (37% pla­có­wek wska­zu­je, że może uruchomić
je w cią­gu kil­ku­na­stu mie­się­cy), opie­ka wytchnie­nio­wa (30%), wspar­cie psy­cho­lo­gicz­ne (29%), spe­cja­li­stycz­ne usłu­gi opie­kuń­cze (24%), usłu­gi wspo­ma­ga­ją­ce, np. akty­wi­za­cyj­ne (20%).

- Istnieje duży poten­cjał uru­cho­mie­nia usług w śro­do­wi­sku. W tym kon­tek­ście nale­ży zwró­cić uwa­gę na poten­cjał domów pomo­cy spo­łecz­nej, bo mają one zaso­by i doświad­cze­nie i mogą wpro­wa­dzać nowe usłu­gi. Potrzebna jest rów­nież bar­dziej aktyw­na rola orga­ni­za­cji poza­rzą­do­wych: one tak­że mogą stać się nowy­mi dostaw­ca­mi usług. A tak­że samo­rzą­dów – „Diagnoza…” wyka­za­ła, że roz­wój usług śro­do­wi­sko­wych jest prio­ry­te­tem tylko
dla co dzie­sią­te­go samo­rzą­du – mówi prof. Mirosław Grewiński z Uczelni Korczaka, kie­row­nik badania.

Potrzebna koor­dy­na­cja wie­lu dzia­łań na rzecz seniorów 

- Głównym prze­sła­niem „Ogólnopolskiej dia­gno­zy…” jest woła­nie o koor­dy­na­cję działań
na rzecz senio­rów pomię­dzy róż­ny­mi resor­ta­mi oraz agen­da­mi rzą­du i samo­rzą­du. Zbadane stu­dia przy­pad­ków poka­za­ły, że wie­le dzia­łań ma cha­rak­ter frag­men­ta­rycz­ny, punk­to­wy. A potrzeb­ny jest spój­ny łań­cuch wspar­cia i ści­sła współ­pra­ca wie­lu resor­tów i insty­tu­cji – powie­dział Paweł Rabiej z Uczelni Korczaka, współ­au­tor badania.

– Te bada­nia są bar­dzo waż­ne i traf­nie odzwier­cie­dla­ją tren­dy i wyzwa­nia. Moją rolą jest dziś spro­sta­nie poru­szo­nym wyzwa­niom oraz koor­dy­na­cja tych obsza­rów, w tym poprzez koor­dy­na­cję poli­ty­ki spo­łecz­nej i ochro­ny zdro­wia – pod­kre­śli­ła mini­stra ds. poli­ty­ki senio­ral­nej Marzena Okła-Drewnowicz. – W naj­bliż­szym cza­sie zosta­nie powo­ła­ny mię­dzy­re­sor­to­wy zespół, któ­re­go zada­niem będzie koor­dy­na­cja wspar­cia osób star­szych. Instrumentem wspar­cia będzie bon senio­ral­ny, ale jak pod­kre­śli­ła mini­stra ds. senio­rów, wyzwaniem
jest rów­nież przy­go­to­wa­nie kadry, któ­ra będzie świad­czy­ła usłu­gi dla osób starszych.

Bon zosta­nie skon­stru­owa­ny w taki spo­sób, aby mogły z nie­go sko­rzy­stać wszyst­kie samo­rzą­dy, a współ­pra­ca z samo­rzą­da­mi jest istot­nym ele­men­tem tego rozwiązania.

W bada­niach ilo­ścio­wych i jako­ścio­wych (case stu­dies) na potrze­by „Ogólnopolskiej dia­gno­zy…” wzię­ło udział ponad 3,5 tys. odbior­ców usług, ponad 2,6 tys. pra­cow­ni­ków insty­tu­cji pomo­cy spo­łecz­nej oraz ponad 500 przed­sta­wi­cie­li samo­rzą­dów gmin­nych. Szczegółowo w ramach Studiów Przypadków zba­da­ne zosta­ły 256 pod­mio­ty, świad­czą­cych usłu­gi sta­cjo­nar­ne i śro­do­wi­sko­we. Łącznie w bada­niu uczest­ni­czy­ło ponad 8,3 tys. odbior­ców i reali­za­to­rów usług. Celem bada­nia było zde­fi­nio­wa­nie szans i wyzwań roz­wo­ju usług śro­do­wi­sko­wych dla róż­nych grup odbior­ców (dzie­ci i mło­dzież w pie­czy zastęp­czej, osób star­szych i nie­sa­mo­dziel­nych, z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi, w kry­zy­sach psy­chicz­nych, kry­zy­sie bezdomności).

Uczelnia Korczaka – Akademia Nauk Stosowanych powsta­ła w 1993 roku, jako jed­na z pierw­szych w Polsce uczel­ni nie­pu­blicz­nych. Założona zosta­ła przez Towarzystwo Wiedzy Powszechnej – orga­ni­za­cję, pro­wa­dzą­cą od lat 50. dzia­łal­ność oświa­to­wą i kul­tu­ral­ną wśród doro­słych, dzie­ci i mło­dzie­ży. Głównym pomy­sło­daw­cą jej utwo­rze­nia był prof. dr hab. Julian Auleytner, któ­ry przez wie­le lat peł­nił funk­cję Rektora. Uczelnia Korczaka kształ­ci stu­den­tów na kie­run­kach: Pedagogika, Pedagogika spe­cjal­na, Pedagogiczna przed­szkol­na i wcze­snosz­kol­na, Praca socjal­na, Polityka spo­łecz­na, a od nie­daw­na tak­że Psychologia. W skład Uczelni Korczaka wcho­dzi sie­dem wydzia­łów i oddzia­łów zamiej­sco­wych ulo­ko­wa­nych w: Warszawie, Katowicach, Olsztynie, Lublinie, Szczecinie, Poznaniu i Człuchowie. Koncentrujemy się na prak­tycz­nej i przy­dat­nej w roz­wo­ju zawo­do­wym edu­ka­cji wyż­szej. Na ofe­ro­wa­nych przez nas kie­run­kach stu­diów zaję­cia pro­wa­dzą eks­per­ci i praktycy.
Jako insty­tu­cja odpo­wie­dzial­na spo­łecz­nie Uczelnia reali­zu­je i pro­mu­je zacho­wa­nia pro­spo­łecz­ne. Razem ze stu­den­ta­mi anga­żu­je się w dzia­ła­nia wspie­ra­ją­ce oso­by pozo­sta­ją­ce bez opie­ki czy wyklu­czo­ne, w celu popra­wy ich sytu­acji życio­wej. Uczelnia orga­ni­zu­je akcje pomo­co­we bądź wspie­ra oso­by potrze­bu­ją­ce poprzez współ­pra­cę z insty­tu­cja­mi pożyt­ku publicz­ne­go. Absolwentami Uczelni Korczaka jest ponad 70 tys. osób zatrud­nio­nych w pla­ców­kach edu­ka­cyj­nych, sek­to­rze spo­łecz­nym i samo­rzą­dach. W skład Grupy Edukacyjnej Uczelni Korczaka wcho­dzą tak­że inne pod­mio­ty. Inspirując się mode­lem kor­cza­kow­skiej peda­go­gi­ki, jako jedy­na szko­ła wyż­sza pro­wa­dzi­my wła­sne szko­ły pod­sta­wo­we, licea i porad­nie psychologiczno-pedagogiczne.

WIĘCEJ INFORMACJI I KONTAKT:

Karina Grygielska
Client Services Director
Agencja FaceIT
tel. +48 510 139 575